

Eduard powrócił do zegarmistrzostwa dopiero w 1882 roku. Rozpoczął on wówczas pracę w pracowni spółki Obrecht & Cie, gdzie też najprawdopodobniej szybko awansował zdobywając możliwość czerpania korzyści z części udziałów.
Warto pamiętać, iż XIX wieczna Szwajcaria była jednym z biedniejszych regionów na mapie ówczesnego świata. Kraj ten opierał się niemal do końca XIX stulecia na hodowli i rolnictwie.
Powszechną praktyką wśród biedniejszych warstw chłopskich było sezonowe zatrudnianie się w lokalnych fabrykach produkujących czasomierze w ramach tzw. systemu nakładczego, tj. pracy w domu na rzecz zleceniodawcy. System ten dawał możliwość dodatkowego zarobku – tak pożądanego w okresie jesienno-zimowym, gdy dochody związane z rolnictwem niemal całkowicie zanikały. Z biegiem czasu, część z osób preferujących taki charakter pracy znalazła stałe zatrudnienie w fabrykach i manufakturach.
W 1888 roku włodarze miasta Bettlach zwrócili się do zdobywającego lokalnie coraz większą renomę Kummera z propozycją współpracy. W zamian za ustępstwa podatkowe i odstąpienie mu działki (najprawdopodobniej za symboliczną kwotę), spalonej dwa lata wcześniej w wyniku pożaru wsi, miał on podjąć inicjatywę wzniesienia w okolicy fabryki produkującej zegarki.
Nowa manufaktura miała pomóc w zwalczaniu wszechobecnego bezrobocia i przynieść popadającej w coraz głębszy kryzys miejscowości popularność.